Onzichtbare Angela werd zichtbaar

Angela: ‘Een groepje collega’s in het verzorgingstehuis waar ik werkte negeerde mij, maakte vervelende opmerkingen en steeds vaker raakten mijn spullen kwijt. Het maakte me nerveus. Ik werd prikkelbaar, begon fouten te maken en maakte mezelf onzichtbaar. Een tijd hield ik het vol. Tot een bewoner onverwachts overleed. Om tot rust te komen, stuurde mijn manager mij naar huis. Pas toen ging het écht mis. Ik was alleen, piekerde en voelde me machteloos.

Ik werd angstig, durfde niet meer onder de mensen te komen en vroeg me zelfs af of ik wel geschikt was voor de zorg. Zo kwam ik bij Anja terecht. Ik voelde me niet veilig, ontdekte ik met haar hulp. Niet op het werk, maar ook niet meer in mijzelf. We gingen buiten aan de slag. We wandelden, stonden stil bij mijn snelle, oppervlakkige ademhaling en Anja betrok de omgeving in onze gesprekken. Langzaamaan vond ik rust en lukte het me om mijn emoties ruimte te geven. Ik verteerde ze.

 

Samen met Anja ging ik, met materialen uit de natuur, op zoek naar mijn kwaliteiten. Ik zag dat ik zorgzaam, betrokken, creatief en loyaal ben. Prachtige eigenschappen die gezien mogen worden, zeker in de zorg! Er viel een last van mijn schouders en dat werd zelfs zichtbaar in mijn houding: ik liep weer rechtop. Ook begon ik me trots te voelen.

Daarna zocht ik een nieuwe baan. Ik werk er inmiddels alweer een tijdje. Hier kan ik mezelf zijn. Mijn collega’s waarderen mij om wie ik ben en zien mijn kwaliteiten. En als het nodig is, kom ik voor mezelf op. Dat had ik veel eerder moeten doen!’

Angela

Peter leerde bewuste keuzes maken

Peter: ‘Mijn leven bestond uit hard werken, een volle agenda en een strakke planning. Tot ik plotseling een hartinfarct kreeg. Ik was 54. Een paar dagen hing mijn leven aan een zijden draadje. Na een bypassoperatie moest ik revalideren. Ik zette alles op alles om weer snel de oude te zijn. Op tijd naar bed, gezond eten, genoeg bewegen …

Precies zoals voorgeschreven. Natuurlijk allemaal volgens een strak schema, dat was ik tenslotte gewend. Ik herstelde, maar voelde steeds meer stress. Ik kreeg schouderklachten, mijn lontje werd korter en ik kon me steeds moeilijker concentreren. Er moest iets veranderen. Via via kwam ik terecht bij Anja. Tijdens onze wandelingen leerde ze mij om naar mijn lichaam te luisteren. Ik voelde dat ik bang was en mijn lichaam niet meer vertrouwde. Die angst hield ik onder controle door mijn mooie schema’s en regels. Ze waren een strohalm, zoals mijn strakke planning – zag ik ineens – dat altijd al was geweest.

 

In het proces dat volgde, leerde ik keuzes maken. Daarnaast hielp een haptonoom mij om mijn lichaam weer te vertrouwen. Ja, ik kan een nieuw infarct krijgen, maar de angst daarvoor belemmert me gelukkig niet meer. Ik heb mijn oude leven weer terug, met een dikke plus: ik leef niet meer volgens een strakke werkagenda of streng herstelschema. Wat een vrijheid geeft dat! Ik kies waaraan ik mijn tijd wil besteden, ben meer samen met mijn gezin en beleef mooie momenten bewust. Het hartinfarct en de moeilijke tijd erna had ik liever niet gehad. Natuurlijk. Maar heel eerlijk? Mijn leven is er beter van geworden.’

Peter

Wat maakt de PTG Aanpak uniek?

• Een praktisch, direct toepasbaar en resultaatgericht pakket aan kennis, vaardigheden en handvatten om anderen te begeleiden in hun proces naar PTG.
• Een combinatie van PTG-coaching, lichaamsgericht werk en natuurcoaching.
• Coaching vanuit een wetenschappelijke onderbouwing.
• Psycho-educatie voor herkenning én erkenning.

De PTG Aanpak: géén kant en klaar stappenplan, wél resultaat.

 

Wat is PostTraumatische Groei (PTG)?

Kort gezegd: Positieve verandering door een worstelproces

Als iemand iets meemaakt dat een intens gevoel van machteloosheid oproept, kunnen we dat traumatisch noemen. Het kan een eenmalige gebeurtenis zijn, zoals een scheiding, agressief incident of een ongeval. Of een langere tijd bestrijken, zoals verlies van gezondheid, pesten of een burn-out.

Wat er ook aan de hand is; het leven staat op zijn kop. Ook komen er allemaal emoties voorbij, bijvoorbeeld verdriet, angst, boosheid, schaamte of schuldgevoel. Er volgt een worstelproces, met vallen en opstaan. En juist dat proces kan zorgen voor groei: PostTraumatische Groei.

De naam PTG komt van wetenschappers Richard Tedeschi en Lawrence Calhoun. Zij zagen dat een trauma kan leiden tot een PostTraumatische StressStoornis (PTSS), maar ook tot ‘een positieve psychologische verandering als gevolg van tegenslag’. Zij gaven dit inzicht halverwege de jaren ’90 een naam: PostTraumatic Growth. Het gedachtegoed PTG is dus niet nieuw. Wel redelijk nieuw is dat verschillende wetenschappers er wereldwijd wetenschappelijk onderzoek naar doen.